Władysław Fenrych, Powstaniec Wielkopolski

stopień wojskowy: porucznik
rodzice: Władysław Edwin Fenrych i Helena z d.Feldmann
urodzony: 21 listopada 1891 Górce (powiat śremski)
zmarł: zamordowany w Katyniu
miejsce zamieszkania: Przybroda
miejsce pochówku:

Życiorys.
Władysław Fenrych urodził się 21 listopada 1891 r. w majątku Górka w powiecie śremskim jako najmłodszy syn Władysława Edwina Fenrycha i jego żony Heleny. Na przełomie wieków XIX i XX rodzina przeniosła się do Braciszewa koło Gniezna, gdzie Władysław Edwin został administratorem.
Władysław Fenrych ukończył szkołę średnią w Gnieźnie. Po śmierci ojca godził naukę z pomaganiem matce w prowadzeniu gospodarstwa w Braciszewie i zdobywając praktyczne umiejętności, które w przyszłości pozwoliły mu rozwinąć majątek w Przybrodzie. Później prawdopodobnie kształcił się dalej w kierunku rolniczym.
W roku 1914 został powołany do armii niemieckiej i trafił na front zachodni, gdzie walczył m.in. pod Verdun. Choć jako artylerzyście oszczędzone mu zostały niedole walki w okopach, to Wielka Wojna odcisnęła na nim swoje piętno. W rodzinne strony powrócił w 1916 r. z chorobą reumatyczną. Skierowano go więc do sanatorium w Cieplicach.
Wybuch powstania wielkopolskiego (27 grudnia 1918 r.) zastał Władysława w Gnieźnie.
Po zakończeniu powstania, jeszcze w roku 1919, Władysław Fenrych ożenił się z Zofią Graff, z którą miał siedmioro dzieci: synów - Wojciecha, Andrzeja (senatora III RP pierwszej kadencji), Marka, Władysława i Stanisława, oraz córki - Wandę i Marię.
Ostatni etap życia Fenrycha rozpoczął się wraz z wybuchem drugiej wojny światowej i mobilizacją do polskiego wojska. W październiku 1939 r. Władysław został aresztowany przez sowietów w Brześciu i tam też uwięziony.
W tym miejscu ślad po nim się urywa. Prawdopodobnie zginął wraz z innymi polskimi oficerami w Katyniu (jego nazwisko znalazło się na tzw. białoruskiej liście katyńskiej).

Przebieg służby.
28 grudnia 1918 r. został zastępcą komendanta miasta Gniezna (a zarazem zastępcą nowo powstałego Gnieźnieńskiego Pułku Polskiego). 30 grudnia sprowadzeni przez Fenrycha powstańcy z Wrześni "śmiałym napadem" (jak określił to Włodzimierz Lewandowski w „Wyzwoleniu Wielkopolski i Pomorza”) zlikwidowali pod Zdziechową oddziały niemieckiego Grenzschutzu, składające się z bojowego batalionu, batalionu artylerii polowej i półszwadronu kawalerii. Między 9 a 11 stycznia 1919 r., dowodząc półbaterią artylerii, brał udział w działaniach wojskowych pod Szubinem (w tym uczestnicząc w zdobywaniu Rynarzewa, Margonina i Szamocina). Jak notował w swoich wspomnieniach Marian Gładysz, uczestnik i obserwator tych potyczek, podporucznik Władysław Fenrych „ostrzeliwał ze swych dwóch armat dworzec w Szamocinie i celnym strzałem zniszczył budynek administracyjny stacji kolejowej”. Na początku lutego 1919 r. Fenrych uczestniczył w walkach nad Notecią, w czasie których wzięto do niewoli znaczną liczbę jeńców, a także zdobyto broń i amunicję. Charakterystycznymi zdobyczami były pociąg i samochód pancerny. Później Władysław trafił do Zębcowa (obecnie dzielnica Ostrowa Wielkopolskiego) do 1 baterii 2 pułku artylerii lekkiej. Później służył w 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu. Wojsko opuścił w roku 1920 w stopniu porucznika. Niedługo później wydzierżawił majątek w Przybrodzie.
Ostatni etap życia Fenrycha rozpoczął się wraz z wybuchem drugiej wojny światowej i mobilizacją do polskiego wojska. W październiku 1939 r. Władysław został aresztowany przez sowietów w Brześciu i tam też uwięziony.
W tym miejscu ślad po nim się urywa. Prawdopodobnie zginął wraz z innymi polskimi oficerami w Katyniu (jego nazwisko znalazło się na tzw. białoruskiej liście katyńskiej).

Odznaczony